3e verslag

Lieve allemaal, Namaste
Ruim twee maanden in Nepal, twee maanden waarbij ik al veel heb kunnen doen, maar waarvan de laatste weken in het teken staan van de benzine crisis. Nog steeds geen benzine te krijgen, gas om te koken raakt op. Er zijn steeds meer mensen die op hout koken, voedsel is beperkt verkrijgbaar en medicijnen worden niet meer geleverd.
Drie weken geleden was het Dashain festival, een familiefeest. Uittocht van mensen uit Kathmandu, allemaal naar familie elders. Vanwege de benzine crisis was er wat extra benzine gekomen naar de stad, maar dit leverde weer ellenlange files op bij de pomp. Bussen en auto’s waren afgeladen vol, mensen zaten bovenop de bussen, hingen eruit. Auto’s waar normaal gesproken de dieren in vervoerd worden, zaten vol met mensen. Iedereen probeerde op deze manier bij de familie te komen.
Het eind van de crisis is nog niet in zicht. De regering is in gesprek gegaan met China voor levering, er is een overeenkomst getekend, maar de levering is nog niet gestart. Afwachten dus. Gelukkig heb ik een fiets en kan ik me door Kathmandu bewegen. Nu het minder druk is, is het goed te doen, al blijft het heel goed opletten. Het verkeer is hier zo chaotisch, je moet ogen van voor en achter hebben.
Nu het Tihar festival voorbij is, het leven hier hangt van festivals aan elkaar, gaan we de plannen die we hebben voor de MHHCC concreet maken. Heel fijn dat Eric er nu ook is, zodat we dit met z’n drieën kunnen doen. ( Eric is inmiddels alweer in Nederland!)
Het verder opzetten van de free healthcamps, folders laten drukken, ziekenhuizen bezoeken enz..
Vorige week liepen Eric en ik vanaf het kantoor in Sankhamul naar het Norvic hospital, we kwamen langs een sloppenwijk waar naar ons idee de hulp hard nodig is. We raakten in gesprek met twee meisjes die net buiten de sloppenwijk wonen en zij hebben (gelukkig) de mogelijkheid om te studeren. Zij, verpleegkundige en bijna verpleegkundige, gaan ons helpen met het free healthcamp in de sloppenwijk. Voordat we dit kunnen organiseren moet er eerst geïnventariseerd worden hoeveel mensen er komen, er moeten flyers gemaakt worden, er moet een arts ingehuurd worden. Allemaal plannen die we vandaag en morgen gaan uitwerken.
In het Norvic hospital hebben we een gesprek gehad met de directeur en een cardioloog, zij staan open voor de MHHCC en sturen patiënten door. Zij vinden het niet nodig dat patiënten te lang in het ziekenhuis liggen, terwijl zij de verdere zorg ook thuis kunnen krijgen. Mooi om te horen want er zijn ook ziekenhuizen die de patient zo lang mogelijk houden ivm het geld wat er dan verdient wordt.
Ik ben ook nog een paar keer mee geweest naar de patiënten in de thuissituatie, catheter wissel, wondzorg, bij een dementerende geweest om te checken hoe het gaat. Zo al verschillende patiënten bezocht en bijzondere ontmoetingen gehad.
Eric was hier van 9 november t.m. 18 november (heel fijn) en heeft ook weer spullen voor de Clinic meegenomen. De Clinic is nu goed voorzien van materialen die nodig zijn voor de thuiszorg. Durga hoeft nu geen spullen meer te huren van het ziekenhuis, welke ze nodig heeft voor de zorg aan de patiënten thuis.
Buiten het werk voor de Clinic om, zijn we ook samen op pad gegaan.
We zijn voor het Tihar festival (Hindoe) naar de familie van Durga geweest in Phatliket, een klein dorp in de heuvels vlakbij Namo Buddha. De dag dat we er waren was het Tika dag. De broers krijgen dan een Tika (stip op het voorhoofd) van de zus en hierbij worden zegeningen uit gesproken en de broers krijgen cadeautjes. Omdat ik met het Dashain festival al een “zus” ben geworden, moest ik ook een Tika geven aan “mijn” broers (sorry Jan, je bent niet meer mijn enige broertje!). Hierbij worden verschillende rituelen uitgevoerd zoals de broers besprenkelen met water, een lijn van olie trekken rondom de broers. Ik heb me er maar in mee laten gaan, want wat die rituelen allemaal betekenen, geen idee. Nadat dit ritueel klaar was, kregen de zussen een Tika van de broers. Eric kon geen Tika krijgen omdat hij getrouwd is met hun “zus”, ik dus, en dus hun zwager is. De oplossing was dat een nichtje Eric de Tika gaf en Eric aan haar. Het was bijzonder om dit festival/Tikadag mee te maken binnen een gezin en we voelden ons zeer welkom.
De dag erna zijn we weer naar Maya en Elina geweest in het tentenkamp. Deze situatie blijft schrijnend. Het kan maar zo zijn dat de regering de grond weer opeist en iedereen weg moet….. Niemand heeft geld gekregen van de regering, Maya heeft zelf het plastic en de bamboestokken voor haar tent moeten kopen. Af en toe kwamen er trucks met eten en kleding in het kamp, maar zij kregen niks zoals zoveel mensen. Als je de verhalen hoort, word je stil en krijg je tranen in de ogen. Maya vertelde dat er Nepalesen in het kamp kwamen wonen die nog wel een goed huis hadden maar die hier kwamen vanwege de goederen die uitgedeeld werden. En de mensen die het echt nodig hebben daardoor niks kregen. Het distribueren was hierbij niet goed geregeld. Het kamp bestaat uit twee gedeelten, bij het eerste gedeelte waren de goederen op, zodat het andere gedeelte niks kreeg. Spullen werden van de vrachtwagen af gegooid, dus graaien maar en het “recht”van de sterkste….
De regering had alle slachtoffers van de aardbeving 15.000 roepies beloofd, zo’n 150 euro. We hebben al zoveel mensen gesproken die dit niet gekregen hebben…, zoals Maya die haar tent zelf heeft moeten betalen, een jongen uit Chabahil, KTM, zijn huis is ingestort en ook hij heeft geen geld gekregen. Hij vertelde dat hij een lening af kon sluiten tegen een rente van 23%....., boos word je ervan als je het hoort. Deze jongen heeft af en toe een baantje als privé chauffeur en betaald van dat geld de materialen voor zijn huisje.
De meeste hulp die gegeven is na de aardbeving is van particulieren gekomen die geld hebben gekregen van vrienden, familie enz. en dit hebben gegeven aan de slachtoffers.
Eric en ik ondersteunen wat we kunnen en gelukkig zijn er veel meer mensen die dit doen, maar het blijft een druppel op een gloeiende plaat. We blijven ondanks de ellende die we zien, genieten van dit prachtige land met z’n lieve en gastvrije mensen, de geweldige natuur en mooie cultuur.
Vandaag (20-11) gaan Durga en ik naar een plek buiten Patan waar we volgende week zaterdag een Free Healthcamp organiseren. Er is een contactpersoon in dat gebied en hij heeft al de nodige mensen die (medische) hulp kunnen gebruiken. De banner is gedrukt en deze wordt vandaag opgehangen. Arts en verpleegkundigen zijn geregeld. Helemaal super. Gisteren zijn we bij een apotheek geweest en hebben we “basis” medicijnen ingekocht, welke we meenemen naar het Camp.
We zijn goed op weg, mede ook dankzij alle steun en sponsoring die we in Nederland hebben gekregen. Nogmaals heel erg bedankt, zonder deze steun zou dit allemaal niet mogelijk zijn!!!
Lieve mensen, ik hou jullie op de hoogte, al kan het lang duren ivm internet problemen hier.

Joke